Uitvaart- en Ritueelbegeleiding
Bent u zojuist een dierbare verloren en wenst u begeleiding bij het inhoud geven aan de uitvaart, of bij het inhoud geven aan het afscheid? Bel 06. 1222 9695 (Hiervoor ben ik dag en nacht bereikbaar.)
Of wenst u stervensbegeleiding? Ook hier kunt u mij voor bereiken op telefoonnummer 06. 1222 9695.
Of ben je je kindje verloren door een “miskraam” of vroeggeboorte? Of misschien heb je zojuist van de verloskundige of gynaecoloog gehoord dat het hartje van je kindje niet meer klopt. Je wereld stort in en staat even stil. Je bent als aan de grond genageld. Vragen komen naar boven, emoties te over en nadenken gaat even niet meer. Geloof me: héél normaal want er gebeurt van álles in jou én om je heen!
Gelukkig zal de verloskundige of gynaecoloog je begeleiden met het kindje geboren te laten worden. Maar dan? Als je kindje geboren is? Wat wil je met je kindje (in wording)?
Een vraag welke wellicht nog níet in je opgekomen is maar welke wél ongelooflijk belangrijk is: voor nú maar zéker óók voor later en voor je eventuele andere kinderen, familie en mensen om je heen!
Ik ben, naast professional op uitvaart en rouwgebied, ook ervaringsdeskundige in zowel “miskramen” als een vroeggeboorte en kan jou dus helpen de voor jou/jullie juiste beslissing te nemen. Een beslissing voor nu én… voor later!
Neem contact met me op zodat jij de juiste weloverwogen keuze kan maken álvorens je gaat bevallen of net bevallen bent!
J.Mischja van Marion, telnr. 06. 1222 9695
Gediplomeerd uitvaart- en ritueelbegeleidster.
En geloof me: de duur van de zwangerschap maakt in deze écht niet uit! Een kindje van 8 weken zwangerschap, van 12 weken, van 20 weken of zelfs na 24 weken en bijna voldragen: het was jouw kindje wat bij jullie geboren zou worden en welke er in jullie toekomstbeeld al helemaal bij hoorde! Hij of zij én jij verdienen in dit kille moment de juiste aandacht zodat jij er op den duur toch warme gevoelens aan over kunt houden!
Schroom niet, geen vraag is mij raar of te gek!
Neem vrijblijvend contact met me op en laat je zo snel mogelijk informeren naar de mogelijkheden voor jullie wondertje. Er is tegenwoordig zóveel mogelijk dat je daar zelf in deze tijd wellicht niet aan denkt. Je kunt het nú maar één keer goed doen; voor jou, voor je familie én… voor je kindje wat zó welkom was!
Telefoonnummer 06. 1222 9695
Liefdevolle groet,
J.Mischja van Marion.
Gediplomeerd uitvaart- en ritueelbegeleidster.
Bron: healthylives.nl
Miskraam?
“O, je hebt een miskraam gehad? Ik dacht dat je een kindje verloren was!” Je hart schreeuwt, je wil de gene die voor je staat en deze woorden uitspreekt wel ik weet niet wat zeggen, ik weet niet wat doen maar… je staat als aan de grond genageld en de tranen branden je achter je ogen… Je wilt wég. Wég! Vluchten!
Naast mijn eigen ervaringen, heb ik als professional inmiddels vele mensen gesproken welke het ook zo hebben ervaren. ‘Mískraam? Het was helemáál niet mís. Het was ons kindje en het was prachtig!’
Het woord “mis” doet vermoeden dat het kindje dat op komst was, mís was; fout was. Het wordt ervaren als afkeuring. En dat raakt, naast de afkeuring van het kindje, ook als een afkeuring op de gevoelens en emoties omtrent dat verlies. Een gevoel van niet gehoord worden maakt zich dan meester. En dat creëert nóg meer emoties!
De foto hierboven is van een modelbaby van slechts 10 weken zwangerschap (bron: healthylives.nl). Noem dit maar geen kindje! En als de zwangerschap -om wat voor een reden dan ook- wordt afgebroken, spreken we van een mískraam? Dit doet veelal groot onrecht aan de gevoelens van de betreffende ouders en een ieder die hen lief is!
Hoe kunnen we dit ombuigen?
Door ten alle tijden gevoelens en emoties te blijven uitspreken! Trouw te blijven in woord en daad aan die gevoelens en emoties. Er ís een kindje verloren! Een kindje in wording tot een volgroeid mensenkindje. Een kindje dat zó gewenst was en wat er in de toekomst van velen –in het bijzonder in het leven van de ouders- al hélémáál bij hoorde.
En juist dát maakt het nóg zwaarder. Er is niet alleen een kindje verloren: er is ook een toekomstbeeld weggevaagd. Een toekomst sámen met dit kindje.
Dit verlies gaat gepaard met gevoelens en emoties welke er “gewoon” dienen te mogen (moeten!) zijn! En hoe méér er gehoor wordt gegeven, en hoe meer er over dit kindje gesproken mag worden, hoe beter het voor een ieder is. Óók voor eventuele broertjes en zusjes. En óók de broertjes en zusjes die ná dit wondertje misschien nog zullen komen. Zij voelen het! Ook als het onbespreekbaar blijft! Met als gevolg dat het voor hen niet meer “klopt”.
Heel verstandig kan het zijn dit kindje, hoe jong ook, een naam te geven! Een naam, een troetelnaam. En iedere keer als er over dit kindje gepraat wordt, ook zijn/haar naam te noemen. Ook met eventuele andere kinderen. Dit kindje is dan weliswaar ánders gekomen als gewenst; het dient zijn/haar eigen plekje in ieders systeem. In ieders systeem en op alle fronten!
J.Mischja van Marion.
♥***
De mokerklap: een zwarte bladzijde in je leven…
En dan volgt de mokerklap: een zwarte bladzijde in je leven… je krijg te horen dat er dit kindje nooit levend zal komen…
Nóóit het gezin waarvan je, misschien, al járen droomde. En niet alleen dat gezín: álles, werkelijk álles waar je aan denkt is gekoppeld aan het nooit zullen krijgen van een gezin.
Een wervelwind van emoties gaat aan je voorbij. Je voelt je leeg en vol van emoties tegelijk. Emoties waarvan je het bestaan bij jezelf niet eens kende. Je bent boos, verdrietig, agressief en zo lijkt het alsof je weer hoop voelt: dat de artsen het mis hebben. Wie weet raken we toch nog zwanger, hebben ze het gewoon verkeerd of hebben ze dossiers verwisseld…
Op de weken, maanden, soms zelfs járen die volgen lijkt het of níemand je meer begrijpt. Hoe kun je nou iets missen wat er nooit is geweest?
Tot overmaat van ramp krijgen je partner en jij ook steeds vaker woorden: het lijkt zelfs alsof jullie elkaar óók niet meer begrijpen.
Alle spanningen stijgen en je voelt jezelf alleen maar verder zakken: verdrietiger, depressiever, ongelukkig en je wilt de deur niet meer uit. Dit komt je rouwarbeid verre van ten goede!
Hoe ga je hiermee om?
Bovenal door trouw te blijven aan jezelf! Rust te pakken en álle emoties te uiten zónder je ervoor te schamen!
Uit te blijven spreken hoe je je voelt zodat je je eigen systeem nooit zal verloochenen. Als jij jezelf al gaat verloochenen, hoe kun je dan van de buitenwereld verwachten dat ze je begrijpen?!
Blijf altijd eerlijk vertellen hoe je je voelt. Dat je iemand bent in rouw, dat voor rouw geen tijd staat en dat rouwen keihard werken is. Iedereen is uniek wat maakt dat ook ieders rouw uniek is! Zoek professionele hulp. De professionele hulp is er voor jou; je hoeft het nooit alleen te doen!
Rouwen om iets wat er nooit zal zijn is een heel bekend stuk rouw wat verschrikkelijk onderschat wordt!
Je rouwt niet zozeer om dat wat je verliest in het “nu” maar óók om het toekomstbeeld wat je had en wat er dus nooit zal komen. Dát is een rouwproces op zich wat je ook je hele leven met je mee zal dragen. Het is namelijk niet alleen het missen van bijvoorbeeld een kindje. Dat kindje was al aan zo ongelóóflijk veel extra’s “gekoppeld” wat jouw toekomstbeeld compleet zou maken. Het toekomstbeeld wat met dit verlies dus óók nooit zal zijn (het gezinsleven, gezinsvakanties, opa/oma worden en ga zo maar door)!
Reden genoeg dus om er voor jou op een goede manier mee om te (leren) gaan, je er nóóit voor te schamen en hulp in te schakelen alvorens je vast dreigt te lopen! Weet dat om hulp vragen een krachtige vorm van zelfliefde is! En als íemand dat verdient, is het wel iemand in rouw!
Liefdevolle groet,
J.Mischja van Marion. Gediplomeerd uitvaart- ritueel- en rouwbegeleidster.
♥***
‘Plant een boom of koop een beeldje?’
Dit werd mij jaren geleden geadviseerd na het verlies van ons Fritsje. Een goed bedoeld advies maar ik kon er werkelijk niks mee. Het wekte meer weerstand als gehoor op bij me op. ‘Gaat me dat boompje dood of valt het beeldje stuk, heb ik twee keer al dit verdriet’ dacht ik. ‘Nee, geen vervanging voor mijn kind!’
Inmiddels kijk ik er –dééls!- anders tegenaan: mede door mijn persoonlijke ervaringen én als rouw- en ritueelbegeleidster. Wij mensen willen doorgaans graag iets tastbaars wat bovenal persoonlijk is. Dat geeft ons gevoel van gehoord worden. En sommige ouders hebben helemaal niks tastbaars van hun verloren/gewenste kindje: geen foto, geen echo, geen zwangerschapstest. Of ze hebben wel iets maar dit geeft dit niet het gewenste gevoel.
In zo’n situatie kun je voor je kindje een symbool kiezen. Door jezelf wat vragen te stellen vormt zich vanzelf een beeld. Een beeld van wat jouw kindje voor jou betekent/betekende of hoe jij jouw toekomst samen met jouw kindje voor je zag. Als je hier een symbool -b.v. een vlinder- aan koppelt zal je regelmatig én op soms onverwachte momenten, herinnert worden aan je kindje.
Zo zal je zoontje/dochtertje toch anders met je meegaan in dit leven en brengt het jóú verder. En natúúrlijk zal het soms ook pijnpunten raken. En dat mag! Immers: jullie pad samen werd anders als verwacht.
Vragen die je jezelf bijvoorbeeld zou kunnen stellen: ‘Wat betekende mijn kindje (al) voor mij? Wat voel ik als ik aan haar/hem denk of dacht? Hoe zag ik mijn kindje? Wat voelde ik bij hem/haar? Hoe zag ik onze toekomst samen?‘
Misschien wil je iets delen over hoe jij dit ervaart? Of wil je graag een persoonlijk symbool voor jouw zoontje of dochtertje en kom je er niet uit? Schroom nooit me te contacten! Ik help je graag op weg. Telnr. 06. 1222 9695
Liefdevolle groet,
J.Mischja van Marion, gediplomeerd uitvaart- ritueel- en rouwbegeleidster.
♥***
Mijn collega en ik zijn samen op weg naar een melding. Onderweg maak ik de papieren allemaal klaar en lees de persoonlijke inhoud van de melding hardop voor. Het gaat hier om een vrouw met een -voor onze menselijke begrippen- veel te jonge leeftijd.
Aangekomen bij het huisadres doet zoon lief de deur voor ons open. Hij is zichtbaar aangeslagen en intens verdrietig.
We volgen hem naar de huiskamer waar zijn moeder op bed ligt; omringd door een groot gezelschap familie. Naast het intense verdriet is ook de verbondenheid tussen al deze mensen duidelijk voelbaar.
Na van de echtgenoot en de kinderen te hebben mogen horen hoe het sterfbed is verlopen, leggen wij hen uit wat we met elkaar zullen gaan doen. We vertellen hen dat we onze spulletjes en de uitvaartkist uit onze rouwbus gaan halen, en dat we daarna terug zullen komen zónder dat zij zich daardoor opgejaagd dienen te voelen!
Terwijl ik naar buiten loop kijkt het kleinste meisje me aan: “ik heb een nieuwe jurk aan” zegt ze. “Ik dacht al wat ben je mooi!” Ze straalt van oor tot oor en huppelt vrolijk weg… De vrouw naast haar vertelt dat ze het zo knap doet: “ze vertelt aan iedereen dat mevrouw slaapt”. Ik antwoord haar zachtjes dat ze daar mee mag oppassen: “deze kleine prachtige dame gaat ook ’s avonds naar bed he…” De boodschap komt gelukkig binnen: “o ja, dankjewel!”
Wanneer mijn collega en ik naar de rouwbus lopen delen we ons beider gevoelens: het is te vroeg! Deze mensen zijn nog láng niet klaar mevrouw definitief uit huis te dragen. Een thuisopbaring zou voor deze mensen ons inzien wenselijk zijn echter; hun keus is anders. We kunnen voorstellen mevrouw nu de laatste zorg te bieden, de kistlegging met elkaar te verzorgen en dan einde van de dag terug te komen.
Terwijl wij met onze spulletjes en de uitvaartkist het huis weer betreden komt de zoon naar ons toe: “Hebben jullie haast of kunnen jullie nog even wachten?” Wij delen onze gevoelens en brengen ons voorstel ter sprake… Zienderogen valt er rust in het gezicht van zoon-lief.
Einde van de middag dragen we met elkaar mevrouw definitief uit huis om haar samen te begeleiden naar het uitvaartcentrum, alwaar het lichaam van mevrouw tot aan de uitvaart in de 24-uurs kamer zal verblijven. Terwijl wij de familie de tijd geven om te ervaren of de opbaring naar wens is, wachten wij samen buiten. Als ik naar beneden kijk zie ik de eerste knoppen in de hortensia tevoorschijn komen. Een warm gevoel maakt zich van mij meester: tijdens een sterfproces trekt alles zich terug: zowel bij de stervende zélf, als zijn/haar omgeving. Na een -lange- periode van rouw zal bij de nabestaanden stukje voor stukje weer levenskracht/geluk ontvouwen. Met of zonder professionele begeleiding. Alles in mij heeft het volste vertrouwen dat ook al déze lieve mensen weer levensgeluk zullen gaan ervaren! Al is het maar… met hele kleine stapjes.
J.Mischja van Mairon, gediplomeerd uitvaart- ritueel- en rouwbegeleidster.
♥***